poruszymy go też tutaj. Dlaczego? Otóż wszystko za sprawą Mikey'ego
z BRO
który to zamieścił link do kolorowych fotek w innym temacie.Pośród nich znalazła się poniższa fotka spadaka:
Źródło:
http://historylink101.com/ww2_color/
Pewnie niewielu zwróciło uwagę na coś, co jest oczywiste na tym zdjęciu.
Co na nim widać? Otóż widać, że ucho w hełmie od razu rzuca się w oczy.
Nie jest ani standardowym piechociarskim, ani uszkiem D, ani późniejszym
bujanym. Czymże zatem jest? Otóż jest to taki sam uchwyt jaki stosowano
przy zamknięciu menażki
Samo zdjęcie zostało wykonanew 1943 roku.
Uszko ze zdjęcia w powiększeniu:
I jeszcze fotka z zewnątrz i od środka hełmu:
Historia tegoż wynalazku:
W grudniu 1943 roku, Headquarters Airborne Command w Camp Mackall
wysłało do Chief Requirements Section, Development Division, hełm M2
zmodyfikowany w powyższy sposób, tak ażeby uszka hełmów się nie łamały.
Na modyfikację składało się wywiercenie dziury przy krawędzi hełmu, przez którą,
(w której) został zamocowany nit przytrzymujący ruchome uszko. Ruchome uszko
było pozyskiwane z menażek. Jednakże modyfikacja wykazała również, że nawiercenie
hełmu osłabiało jego strukturę molekularną sprawiając, że przestawał nadawać się jako
wyposażenie chroniące głowę. Pomimo, że to rozwiązanie zostało odrzucone w porę
to jednak prowadziło do powstania hełmów M1C.
Modyfikacji zostały poddane zarówno hełmy M1 jak i M2. Tak przerobione hełmy
zostały wykopane w Normandii oraz w belgijskich Ardenach, co potwierdza ich
zastosowanie w boju.
Pozostałe fotki jak i historia pochodzą z jakże nieocenionej książki:
American Paratroopers Helmets; Michel De Trez
