w St. Martin de Vareville.
502 Pułk Piechoty Spadochronowej – 502nd Parachute Infantry Regiment, potocznie zwany „Five-O-Deuce” bądź po prostu „ The Deuce”
tak naprawdę narodził się 1 lipca 1941 roku, kiedy to w Fort Benning w Georgii aktywowany został 502nd Parachute Infantry Batalion pod
dowództwem George’a Pierce’a Howell’a. Gdy na początku 1942 podjęto decyzję o aktywacji 4 nowych pułków piechoty spadochronowej,
502nd PIB został powiększony do rozmiarów pułku 2 marca 1942, stając się tym samym jednym z dwóch pierwszych pułków spadochronowych
w armii amerykańskiej. Niedługo potem, bo wraz z początkiem kwietnia dowodzenie przejął George Van Horn Moesley Junior – oficer z bogatymi
tradycjami wojskowymi w rodzinie. Bardzo szybko pokazał żołnierzom kto rządzi w jednostce oraz wprowadził niesamowicie wymagający
i rygorystyczny program szkoleniowy, który zdeterminował życie członków oddziału. 16 Sierpnia 1942 roku „The Deuce” został włączony w skład
101st Airborne Division jako jedyny pułk piechoty spadochronowej w dywizji i tak pozostało do marca 1945. Niesamowicie ciężki trening i pozycja
jednostki powodowała, że żołnierze jak i oficerowie uważali się za światową elitę oraz ludzi niezwykłych, którym rady nie mogła dać żadna siła na
świecie. Jak to powiedział Louis Merlano (zm. 2006), żołnierz pułku „Being a paratrooper was a huge appeal back then, but being a Five-O-Deuce was even bigger appeal”. Powodowało to wiele problemów z dyscypliną. Spadochroniarze często wdawali się w kradzieże, ustawki czy bójki, szczególnie z 2 Dywizją Pancerną w okresie przebywania w Phenix City, Al.
We Wrześniu 1943 pułk pożeglował do Anglii, ale podróż nie była łatwą. Pierwszy transportowiec – SS Strathnaver miał nieszczelne zbiorniki
wody pitnej, co wymagało naprawy. Podczas drugiej próby wyjścia w morze, statek wpadł na skały co po raz kolejny zmusiło go do przerwania
rejsu. W końcu po 6 tygodniach 502nd PIR dotarł do wybrzeży Wielkiej Brytanii na pokładzie SS John Erickson. Jednostka została zakwaterowana
w okolicach Hungerford, reaktywowała także szkołę spadochronową w Chliton-Foliat założoną przez żołnierzy Edsona Raffa którzy raz na zawsze
opuścili wyspy 8 Listopada 1942 by dokonać pierwszej amerykańskiej i najdłuższej operacji spadochronowej wojny - Ataku na Tarafoui i La Seina
podczas operacji Torch. W Anglii żołnierze ćwiczyli równie ciężko i równie konkretnie używali sobie „po godzinach”.
W Maju 1944 elementy dwóch amerykańskich dywizji zostały rozlokowane po lotniskach południowej Anglii. W przypadku 502nd były to
Greenham Common (3 i 2 batalion) oraz Membury (1 batalion). Przyszedł czas na pierwsze zadanie – Pięćset Drugi miał przełamać wał
atlantycki i jako pierwszy ruszyć do walki o wyzwolenie Francji. Z Racji swojej pozycji w jednostce oraz niebywałych osiągnięć, pułk został
wybrany do rozpoczęcia akcji.
Zadania stanowiły zrzut w strefie zrzutu „A” opartej o miejscowość St. Martin-de-Varreville, przejęcie kompleksu kwaterunkowego załogi
baterii dział 155mm. W St.-Martin-de-Varreville oznaczone jako kompleks (W)XYZ, zabezpieczenie miejscowości Foucarville, opanowanie
wyjść 3 i 4 z plaży „Utah” Najważniejsze zadanie przypadło jednak drugiemu batalionowi, dowodzonemu przez Podpułkownika (Lt.Col) Steve’a
Archie Chappuis’a – wysokiego, małomównego mężczyznę o bardzo silnej osobowości i stanowczej postawie zwanego „Silent Steve”.
„Kickoff White” miał za zadanie zniszczyć strategicznie położoną baterię dział 155mm. W St.-Martin-de-Varreville. Misja ta miała priorytet
nad innymi zadaniami pułku, o czym świadczą rozkazy i dokumenty nakazujące pierwszemu i trzeciemu batalionowi osłonę lewej flanki oraz
wspieranie Chappuisa wraz z jego ludźmi podczas ataku na umocnienia. Do poprowadzenia ataku, ze względu na swoje osiągi została wybrana
Kompania F dowodzona przez kapitana LeGrand’a Johnsona, odznaczonego później Srebrną Gwiazdą za swoje heroiczne czyny z 13 Czerwca 1944.
Na krótko przed odlotem do Normandii, batalion odwiedził generał Dwight D. Eisenhower, dodając otuchy swoim żołnierzom. Niedługo przed
godziną 23:00, 36 samolotów z formacji (serial) 7 pilotowanych przez załogi 438 Grupy Transportu (Troop Carrier Group) zaczęło startować
z lotniska w Greenham Common. Lot prowadził legendarny dzisiaj samolot „That’s All Brother” o numerze 42-92847. Planowany czas zrzutu
został określony na 0:50. Gdy samoloty przekroczyły wybrzeże Normandii jak niemal wszystkie grupy tej nocy wpadły w nisko unoszące się nad
ziemią chmury oraz ostrzelane przez niemiecką obronę przeciwlotniczą. Mimo tego pilotom udało się utrzymać względnie ciasną formację.
Niestety pech chciał, że prowadzący „That’s All Brother” Podpułkownik Donalson odebrał sygnał od złej drużyny pathfinderów i skierował serial
do strefy zrzutu „C” Przeznaczonej dla 506 i 501 PPS. I w tym momencie, rzec można cytując klasyka „ Cały misterny plan poszedł w …”
Żołnierze Chappuisa zaczęli wyskakiwać z samolotów uzyskując całkiem dobrą koncentrację około dwie mile na zachód od St. Marie –du-Mont.
Niestety dowódca batalionu, podpułkownik Chappuis został zrzucony na północ od swoich ludzi, w okolicy Audoville-la-Hubert i dosyć poważnie
uszkodził nogę przy lądowaniu. Nie tylko on wylądował daleko od miejsca zrzutu większej części batalionu. Żołnierze 2/502nd wbrew pozorom
i powszechnej opinii byli pierwszymi, którzy tej nocy wylądowali nieopodal Sainte-Mere-Eglise, pół godziny przed żołnierzami z kompanii E i F 506th
PIR oraz ponad godzinę przed legendarnym Johnem Steele i moździerzystami 2 plutonu kompanii F/505th PIR. Niektórzy z nich zostali w okolicach
miasta i walczyli przez kilka dni u boku kompanii D/505th PIR broniąc miasta przed kontratakami z północy. Steve Chappuis mimo poważnego
urazu samotnie wyruszył do swojego celu, zbierając po drodze grupkę spadochroniarzy, z którą ostatecznie dotarł do swojego celu. Gdy to nastąpiło,
z jego serca spadł kamień. Okazało się, że bateria została zniszczona kilka dni wcześniej podczas dużego bombardowania i stała opustoszała.
Dowódca usiadł dokładnie po środku umocnień, wyjął pomarańczową flagę identyfikacyjną i czekał, aż zjawią się jego ludzie. Odmówił udania
się do stacji opatrunkowej położonej w pierwszym domu kompleksu (W)XYZ. Nie wszyscy członkowie batalionu zdecydowali się na marsz do celu,
niektórzy z nich z różnych przyczyn realizowali inne zadania. Przykładem jest 50 osobowa grupa dowodzona przez jednego z poruczników, która
wspierała walki w okolicy baterii Holdy, asystując przy tym grupie Patch-Raudstein złożonej z żołnierzy kapitanów Lloyda E. Patcha oraz Knuta
Raudstein’a z 506th PIR. Z Kolei zagubiony Sierżant Benjamin Schaub przeprowadził w dniu 7 czerwca jednoosobową szarżę na baterię działek
przeciwlotniczych. Wraz z upływem dnia, do Chappuis’a zgłaszało się coraz więcej żołnierzy co pozwoliło na powolną reorganizację batalionu.
Mimo tego, w dniu 7 Czerwca do dalszego natarcia zostały przeznaczone 1 i 3 batalion, a ludzie z 2/502nd pozostawieni w rezerwie by ochraniać
baterię.
Na Sylwetkę składają Się:
- Boots, Jumper, Parachute M1941 (produkcja Corcoran sprzed kilku lat), aka „Jump Boots”, Dzisiaj zwane potocznie „Korkoranami”. Duma spadochroniarza. Za ich noszenie bez ukończenia szkolenia spadochronowego można było obskoczyć sowity łomot, co zresztą zdarzało wcale nierzadko. W społeczności rekonstruktorów funkcjonuje idiotyczne przeświadczenie o tym, że jedynie Corcoran produkował te buty, a każde odchylenie od wzoru wytwarzanego przez tę firmę jest od razu muminadą. Buty w czasie wojny produkowało co najmniej 7 firm, a wyroby różniły się od siebie.
- Coat, Jumper, Parachute M1942 / Trousers, Jumper, Parachute M1942 (kopia At The Front) Mimo, że na lądowanie w Normandii zdecydowana większość mundurów została wzmocniona i zaimpregnowana ze względu na słabą wytrzymałość i obawy przed użyciem gazu, to w skład sylwetki wchodzi mundur niewzmocniony. Użycie tych mundurów jest dobrze udokumentowane fotografiami i kronikami z epoki. Jeżeli jakąś jednostkę 101st można posądzić o używanie stosunkowo dużej ilości mundurów niewzmocnionych w Normandii to zdecydowanie jest to 2/502nd PIR. Impregnacji mundurów dokonywano przy użyciu niezwykle śmierdzącego i rakotwórczego środka o nazwie CC2 Zdarzało się również że żołnierze unikali impregnacji swoich mundurów w dość kreatywne sposoby. Na lewym ramieniu naszywka dywizyjna oraz biała szmatka oznaczająca przynależność do 2 Batalionu
- Shirt, Flannel, OD, Coat Style, Special, M1941(kopia) – Standardowa koszula armii amerykańskiej w wersji z klapą przeciwgazową i guzikami do przypięcia kaptura. Zdarzało się że one również były impregnowane.
Helmet, Steel, Parachutist, M2 – Standardowy hełm M2 z huty McCord Radiator Co. Hełm spadochronowy armii amerykańskiej, produkowany od 1942 do 1943 roku. Od hełmu M1 odróżniają go uszy. Okazał sie być niewystarczająco wytrzymał. Uszy łamały się w nich podczas skoków, upadków czy siadania, dlatego Airborne Command odrzuciło jego produkcję w 1943. Egzemplarze uszkodzone naprawiano bądź zastępowano zwykłymi M1 W Całej 101st A/B tak i w 502nd PIR używano bardzo wielu standardowych hełmów piechoty ze standardowymi paskami. Na dzwonach około dwa tygodnie przed inwazją zaczęto malować białe kiery, bardziej znane jako serca. Był to sposób na identyfikację żołnierzy. Emblematy różniły się między sobą i można mówić o pewnej charakterystyce symboli używanych przez poszczególne pododdziały 502nd PIR. 2 Batalion charakteryzowały duże, niekiedy zaokrąglone serca.
- Liner, Helmet, Parachutist (oryginał po remoncie) – Liner do hełmu produkcji Inland, przystosowany do użytku spadochronowego w fabryce McCord Net,
- Helmet, Camouflage – Oczka ¾ cala. Popularna sprawa. Noszona przez w zasadzie całą dywizję. Tutaj w kolorze OD7/zielonym. W 502nd dosyć popularne były też siatki brązowe. Charakterystyczną cechą 2/502nd jest juta założona na siatkę
- Belt, Pistol or Revolver, M1936 (kopia) – Pas pistoletowy. Używany przez żołnierzy nie noszących pasa dedykowanego do broni
- Suspenders, Belt, M1936 (kopia) – Szelki podtrzymujące pas
- Bag, Field, Canvas, OD M1936 (oryginał) – Musette Bag- plecak noszony przez żołnierzy piechoty spadochronowej. Przypinany do szelek
- Cover, Canteen M1910 – wzór drugowojenny (kopia, stara produkcja ATF) – Pokrowiec na manierkę
- Canteen, M1942 (Oryginał) – Manierka Cup, Canteen, M1910 (oryginał) –Kubek do manierki
- Cover, First-Aid, Packet, M1942 (oryginał) – Pokrowiec na opatrunek
- First Aid Packet (oryginał) - Opatrunek Carlisle
- Shovel, Carrier, Intrenching Tool M1943, 1st Pattern (Oryginał) – Pokrowiec na łopatkę M1943 w kolorze OD7
- Shovel, Intrenching Tool, M1943 (Orgyinał)– Łopatka M1943 Ładownice Rigger Made (kopia) – Ładownice do karabinu, popularne w jednostkach spadochronowych. Produkowane wedle zapotrzebowania przez pułkowych riggerów- ludzi od naprawy i pakowania spadochronu. Noszone w różnych ilościach, zazwyczaj od 3 do 5 sztuk. Ładownice rigger made charakteryzuje ogromna różnorodność. Co rigger, to ładownica rzec można.
- Sleeve, Gas Detector (kopia) tzw Gas Brassard – opaska która w kontakcie z gazem zmienia kolor na różowoczerwony
- Bayonet, M1 (oryginał) – Bagnet do karabinu Scabbard, Bayonet, M7 – Pochwa do bagnetu
- Nóż bojowy/okopowy M3 - nóż bojowy bardzo popularny wśród spadochroniarzy.
- Sling, Leather, Rifle, M1907- Pas nośny do karabinu
- U.S. Rifle, Cal.30, M1 Karabin M1 Garand Strap, Leg – Trok do troczenia noża bądź miny
- Granat odłamkowy MKII
